Խե՜լքի աշեցեք

Այս աշխարհում տեղի են ունենում շատ զարմանալի բաներ, բայց ոչ մեզ համար։ 1988 թվականին  ՀՀ կառավարությունը որոշում ընդունեց Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի մասնատման մասին։ Նրանից անջատվեցին ճարտարապետության և շինարարության ֆակուլտետները, և նույն շենքում կազմավորվեց նոր բուհ՝ Երևանի ճարտարապետության և շինարարության համալսարան։ Կրկնվեցին ռեկտո­րատը, որոշ ամբիոնները, բաժինները և այլն, բայց ո՛չ կառավարու­թյունում, ո՛չ նախարա­րությու­նում ոչ մեկը հստակ չէր կարող պատասխանել, թե ու՞մ էր պետք բաժանումը։ Ընդհանուր բառեր, որ արվում է դա մեր ճարտարապետություն ու շինարարությունը հետագա զարգացման, դրանք համաշխարհային մակարդակի հասցնելու համար, ծով էին, բայց հստակ ոչ մի բան չկար։ Իսկ համալսարանի աշխատակիցներին ամեն ինչ պարզ էր, քանի որ ճարտարապետներին և շինարարնե­րին հետաքրքրում էր այլ հարց․ ընդունելության քննությունների թալանը։ Նշված ֆակուլտետներում ամենամեծ ընդունելության մրցույթն էր Հայաստանում, իսկ պոլիտեխնիկի ղեկավարությունը այլ մասնագիտությունների ներկայացուցիչներն էին։ Նպատակը հստակ էր, և բուհը բաժանվեց։ Սակայն մինչ հաջորդ հերթական ընդունելությունը խորհրդային կարգերը տապալվեցին, շինարարությունը հանրապետությունում կանգ առավ և ճարտարա­պե­տության ու շինարա­րության մասնագիտությամբ դիմորդ գրեթե չեղավ։ Նորա­ստեղծ բուհի նախկին ղեկա­վարությունը ստիպված էր այլ մասնագիտություններ որոնել։ Նաև այսօր շինարա­րական ֆակուլտետը, որը խորհրդային շրջանում բաղկացած էր հազարից ավելի ուսանողներից,  ունի ընդամենը 120-130 ուսանող։

Ագահությունը միշտ պատժվում է, սակայն ինչու՞ նշված բուհերի նկատմամբ գործում է երկու բուհ մեկ շենքում տարբերակը, եթե կառավարությունը այլ բուհերի նկատմամբ վարում է ուղիղ հակառակ քաղաքականություն, միավորելով մի քանի շենքերում աշխատող բուհեր։ Եթե նպատակ է դրված Հայաստանում թողնել ութ բուհ, ավելի խելացի չէ միավորել այն, ինչ միավորված էր, քան միավորել Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի ինստի­տուտը, որը միշտ եղել է ինքնուրույն, Խ․Աբովյանի անվ․ մանկավարժական համալսարանի հետ։ «Խե՜լքի աշեցեք», — կասեր մեծն Ջիվանին։

Վ․Մ․